ΤΟ ΓΑΡ ΠΟΛΥ ΤΟΥ ΕΡΩΤΟΣ ΓΕΝΝΑ ΠΑΡΑΦΡΟΣΥΝΗ ΚΑΙ....ΠΟΛΥ ΚΟΠΩΣΗ!!
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη...
Από πού αρχίζουμε άραγε?
Από το νηπιαγωγείο? από το δημοτικό ή στην εφηβεία όπου ένας Αλέκος, ένας Δημητράκης ή κάποιος Γιωργάκης που μας ζωγραφίζει καρδούλες στα τετράδια, μας ρίχνει κλεφτές ματιές ,κάποιο σημείωμα και κανένα κλεφτό φιλί επίσης και μας παίρνει και μας σηκώνει το μαράζι και αυτομάτως δρομολογείται το δράμα,καθότι πρωταγωνίστρια εσύ η έφηβη περιμένοντας το βασιλόπουλο ως είθισται, που δεν έχει δικό του παλάτι βεβαίως καθότι ανίκανος να έχει ,γι αυτό θα συγκυβερνήσει στο δικό σου και θα σε κάνει να φτύσεις...τα φλούδια του μήλου σου,αλλά ποιος το λαμβάνει υπόψιν αυτό...λεπτομέρειες..
Αναλύσεις επί αναλύσεων με τις φίλες, βλεμμάτων και υπονοουμένων...
Σε αυτά πάντα υπολογίζεις και το γεια χαρά, τί γίνεται? για σένα έχει άλλο νόημα,άλλη σημασία βεβαίως.Είδες όλες τις αισθηματικές ταινίες της εποχής σου από "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" μέχρι το "τσάι στη Σαχάρα" , αναστέναξες, μαράζωσες κι έγινες φόρτωμα στις φίλες σου αποφασίζοντας πως μπορείς να τηλεφωνείς στις 4 το πρωί να πεις τον καημό σου..και πέρασαν 20 χρόνια από τότε και μυαλό δεν έβαλες.
Πάντα κάποιος Κωστάκης που τώρα πια λέγεται Κώστας,Γιάννης, Παναγιώτης θα σε κάνει να τρέχεις έξω από το σπίτι του μέχρι τα ξημερώματα να δεις αν μπει μόνος του ή με παρέα, με το ρίμελ να τρέχει στα μάγουλα..
Συναίσθημα κουραστικό,πλήρους απασχόλησης και ελαφρώς αναξιοπρεπές..και τί κατάλαβες? Έδωσες ότι είχες να δώσεις και χρέη εδώ δεν μετράνε.
και για να τελειώσουμε όμορφα...όπως αρχίσαμε,ας θυμηθούμε τα υπέροχα πάντα λόγια του Νίκου Γκάτσου,από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία
απ' την Υπάτη το 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πώς το 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη
Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πώς έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι
Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη
art by Thanassis Stergiou
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη...
Από πού αρχίζουμε άραγε?
Από το νηπιαγωγείο? από το δημοτικό ή στην εφηβεία όπου ένας Αλέκος, ένας Δημητράκης ή κάποιος Γιωργάκης που μας ζωγραφίζει καρδούλες στα τετράδια, μας ρίχνει κλεφτές ματιές ,κάποιο σημείωμα και κανένα κλεφτό φιλί επίσης και μας παίρνει και μας σηκώνει το μαράζι και αυτομάτως δρομολογείται το δράμα,καθότι πρωταγωνίστρια εσύ η έφηβη περιμένοντας το βασιλόπουλο ως είθισται, που δεν έχει δικό του παλάτι βεβαίως καθότι ανίκανος να έχει ,γι αυτό θα συγκυβερνήσει στο δικό σου και θα σε κάνει να φτύσεις...τα φλούδια του μήλου σου,αλλά ποιος το λαμβάνει υπόψιν αυτό...λεπτομέρειες..
Αναλύσεις επί αναλύσεων με τις φίλες, βλεμμάτων και υπονοουμένων...
Σε αυτά πάντα υπολογίζεις και το γεια χαρά, τί γίνεται? για σένα έχει άλλο νόημα,άλλη σημασία βεβαίως.Είδες όλες τις αισθηματικές ταινίες της εποχής σου από "Ρωμαίο και Ιουλιέτα" μέχρι το "τσάι στη Σαχάρα" , αναστέναξες, μαράζωσες κι έγινες φόρτωμα στις φίλες σου αποφασίζοντας πως μπορείς να τηλεφωνείς στις 4 το πρωί να πεις τον καημό σου..και πέρασαν 20 χρόνια από τότε και μυαλό δεν έβαλες.
Πάντα κάποιος Κωστάκης που τώρα πια λέγεται Κώστας,Γιάννης, Παναγιώτης θα σε κάνει να τρέχεις έξω από το σπίτι του μέχρι τα ξημερώματα να δεις αν μπει μόνος του ή με παρέα, με το ρίμελ να τρέχει στα μάγουλα..
Συναίσθημα κουραστικό,πλήρους απασχόλησης και ελαφρώς αναξιοπρεπές..και τί κατάλαβες? Έδωσες ότι είχες να δώσεις και χρέη εδώ δεν μετράνε.
και για να τελειώσουμε όμορφα...όπως αρχίσαμε,ας θυμηθούμε τα υπέροχα πάντα λόγια του Νίκου Γκάτσου,από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΗΣ ΠΑΡΘΕΝΟΥ
Με είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία
απ' την Υπάτη το 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πώς το 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη
Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πώς έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι
Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη
art by Thanassis Stergiou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου